Дазволь паплакаць на тваім плячы...

Дазволь паплакаць на тваім плячы.
І супакойна не ўшчувай за гэта,
Бо найцяжэй за ўсё любіць паэта
І развітанню кланяцца ў начы.

Нібы знямелі нашы галасы,
Каб мы сустрэчы новай не прасілі.
І то не слёзы вочы абрасілі,
А прыгаршчы бурштынавай расы.